ਪੰਜਾਬੀ ਸਮੱਗਰੀ

ਹਉ ਵਿਛੁੰਨੀ ਯਾਰ ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਵਿਹੂਣਾ ਦਿਲ ਭਇਆ ਬਿਰਹਾ ਸਿਉਂ ਚਿਤ ਬੂਡਿਆ ਚਾਹਲ ਦਿਲ ਖਲਹਲੁ ਪਇਆ ।                          ਸੋਨੂੰ ਚਾਹਲ

ਪੈ ਗਿਆ ਫੋਲਣਾ ਕੌੜ ਹਕੀਕਤਾਂ ਨੂੰ, ਸੁਣੀਂ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਖੋਲ੍ਹ ਮੀਆਂ, ਜਿਹੜੇ ਕਾਜ ਨੂੰ ਮੌਲਾ ਨੇ ਘੱਲਿਆ ਸੂ, ਸਭ ਭੁੱਲ ਗਏ,ਕਰਦੇ ਨੇ ਚੋਲ੍ਹ ਮੀਆਂ, ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀਆਂ,ਗੱਲ ਬੜੀ ਦੂਰ ਹੈਸੀ, ਇਸ਼ਕ ਮਿਜਾਜ਼ੀਆਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ ਈ ਕਲੋਲ ਮੀਆਂ, ਪਿਆਰ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਕੀਤੇ ਮੁਥਾਜ ਲੋਕਾਂ, ਰੂਹਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਪੈਰੀਂ ਮਧੋਲ ਮੋਆਂ, ਰੱਬੋਂ ਧੱਕੜੇ,ਜੱਗੋਂ ਵੀ ਧੱਕੇ ਜਾਂਦੇ, ਗੱਲ ਸੱਚੜੀ,ਝੂਠੇ ਨਹੀਂ ਬੋਲ ਮੀਆਂ, ਸੌ ਹੱਥ ਰੱਸਾ,ਗੰਢ ਸਿਰੇ ਉੱਤੇ, ਗੱਲ ਚਾਹਲ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਨਾ ਗੋਲ ਮੀਆਂ, ਸੋਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਲੱਦ ਗਿਆ ਈ, ਮੁਸ਼ਕ ਰਹਿ ਗਿਆ ਈ ਦੁਨੀਆਂ ਕੋਲ ਮੀਆਂ।                                     ਸੋਨੂੰ ਚਾਹਲ

ਜਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਪਲਾਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ੳੁੱਨਾ ਵੱਡਾ ਮਕਾਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਮਕਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ੳੁੱਨਾ ਵੱਡਾ ਬੂਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਬੂਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ੳੁੱਨਾ ਵੱਡਾ ਜ਼ਿੰਦਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਜ਼ਿੰਦਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਓਨੀ ਵੱਡੀ ਚਾਬੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਪਰੰਤੂ ਚਾਬੀ ਦਾ ਪੂਰੇ ਮਕਾਨ ੳੁੱਤੇ ਅਧਿਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ੲਿਸ ਤਰਾਂ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਬੰਦਿਸ਼ ਅਤੇ ਮੁੱਕਤੀ ਦਾ ਅਧਾਰ ਮਨ ਦੀ ਚਾਬੀ ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਘਾਟ ਨਾਲ ਲੋਕ 1%ਦੁਖ਼ੀ ਹਨ ਪਰੰਤੂ ਸਮਝ ਦੀ ਘਾਟ ਨਾਲ ਲੋਕ 99% ਦੁਖ਼ੀ ਹਨ ਸਦਾ ਖੁਸ਼ ਰਹੋ ਮਸਤ ਰਹੋ।                                                ਅਗਿਆਤ

ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਹਾਂ ਉਸ ਸ਼ਖਸ ਦੀ ਜੀਹਨੇ ਹੱਸਣ ਖੇਡਣ ਦੀ ਉਮਰੇ ਵੱਡੀਆਂ ਮੱਲਾਂ ਮਾਰ ਲਈਆਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸਿਰਜਨਾਤਮਕ ਸੋਚ ਨਾਲ ਸਿਰਜੀਆਂ ਡੂੰਘੇ ਵਲਵਲਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਹਰ ਪੰਜਾਬੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਕੀਲ ਲਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਐਸਾ ਇਲਮ ਏ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਬੁੱਢੇ ਕੀ ਤੇ ਜਵਾਨ ਕੀ, ਹਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੂਹ ਜਾਂਦਾ ਏ। 'ਹਰਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਚਾਹਲ(ਚਹਿਲ)' ਖਿਆਲਾ ਕਲਾਂ(ਜਿਲ੍ਹਾ ਮਾਨਸਾ) ਦਾ ਜੰਮਪਲ 26 ਸਾਲਾ ਗੱਭਰੂ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਇੱਕ ਲੇਖਕ,ਕਵੀ,ਗੀਤਕਾਰ ਤੇ ਚਿਤਰਕਾਰ ਵੀ ਏ, ਜੋ 12ਵੀਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਈ.ਟੀ.ਟੀ ਕਰਕੇ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵਿੱਦਿਆ ਪਸਾਰ ਰਿਹਾ ਏ।ਹਰਮਨ 2015 'ਚ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ "ਰਾਣੀ ਤੱਤ" ਲੈ ਕੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ,ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਉਮੀਦ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਤੇ ਸਫਲਤਾ ਦਿਵਾਈ। ਪੰਜਾਬੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸੋਹਲੇ ਗਾਉਂਦੀ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੇ ਹਰਮਨ ਨੂੰ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਹਰਮਨ ਦੇ ਲਿਖੇ ਕਈ ਗੀਤ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਸੋਭਾ ਵਧਾਉਂਦੇ ਦੱਸਦੇ ਨੇ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ  'ਕੁੜੀਆਂ ਕੇਸ ਵਾਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ' 'ਰਾਜਿਆ' 'ਸਖੀਏ ਸਰਬੱਤ ਨੀ ਬੀਬੀ'  ਆਦਿ ਮੁੱਖ ਨੇ। 'ਅਮਰਿੰਦਰ ਗਿੱਲ' ਦੀ ਫਿਲਮ 'ਲਹੌਰੀਏ' ਵਿਚਲੇ ਗੀਤਾਂ 'ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਪੁਤਲਾ' 'ਪਾਣੀ ਰਾਵੀ ਦਾ' 'ਗੁੱਤ 'ਚ ਲਹੌ

ਹੈ ਕੀ ਇਹ ਦਿਲ? ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦਿਲ ਦੀਆਂ,ਕੋਈ ਇਹਨੂੰ ਮਸ਼ੀਨ ਕਹਿੰਦਾ ਏ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੀ,ਕਿਸੇ ਲਈ ਬਸ ਟੁਕੜਾ ਹੈ ਇਹ ਕੂਲੇ ਮਾਸ ਦਾ। ਇਹਦਾ ਕੰਮ ਸੀ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰੇਕ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਖੂਨ ਪੁਚਾਉਣਾ,ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਹੋਰ ਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਇਹ ਤਾਂ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਤੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ,ਪਰਾਇਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਨਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ,ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਰੰਗ ਵਟਾਏ ਤਾਂ ਦੁਖੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਆਖਿਰ ਕੀਨ੍ਹੇ ਇਹਨੂੰ ਇਹ ਸਾਰੇ ਹੱਕ ਦਿੱਤੇ? ਕਰਨੀ ਤਾਂ ਇਹਨੇ ਸੀ ਗੁਲਾਮੀ ਇਨਸਾਨ ਦੀ,ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਹੀ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ। ਤਾਕਤ ਦੇਣੀ ਸੀ ਇਹਨੇ,ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਇਹਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗ ਕੇ ਬੰਦਾ ਕੀ ਕੁਝ ਕਰ ਬਹਿੰਦਾ ਏ,ਰੁਲ ਜਾਂਦਾ ਏ ਕਈ ਵਾਰ ਇਹਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ। ਇਹ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰਦਾ ਏ ਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਪਿੱਛੇ ਵੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇਹਦੇ। ਪਰ ਕੀ ਇਹ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਹੈਗੇ ਈ ਇਹਦੇ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸੀ ਜਾਂ ਇਹਨੇ ਖੋਹ ਲਏ ਨੇ ਦਿਮਾਗ ਤੋਂ। ਖੈਰ! ਜੋ ਵੀ ਆ,ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਵੱਸ 'ਚ ਕਰ ਲਿਆ ਏ ਇਹਨੇ। ਸੱਚੀਂ ਕਮਾਲ ਦੀ ਸ਼ੈਅ ਬਣਾ 'ਤੀ ਰੱਬ ਨੇ ਦਿਲ।                                                          ਸੋਨੂੰ چاہل